Zaburzenia
psychopatyczne jako narastający problem
we współczesnym świecie
Dr. Justyna
Kula-Lic
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II Oddział
Psychiatryczny ZOZ w Leżajsku
W ostatnich czasach obserwuje się narastanie
przemocy, brutalności i czynów agresywnych. To, co najbardziej przeraża w
analizie badań opiniowanych przestępców to brak wyrzutów sumienia za popełnione
czyny oraz coraz młodszy wiek agresorów.
W medycynie i psychologii sądowej oraz częściej zwraca się uwagę na zjawisko
psychopatii, jako jednego z poważnych zaburzeń osobowości. Opisy pewnej
specyficznej grupy osób charakteryzujących się spłyceniem emocjonalnym, brakiem
wyrzutów sumienia i poczucia winy oraz empatii, a także prezentujących szereg
antyspołecznych zachowań, w tym skłonność do agresji, coraz częściej pojawiają
się w opiniach akt sądowych.
Mimo swej dość długiej już historii i ogromu poświęcanej mu uwagi
termin ten nigdy nie doczekał się jednoznacznej definicji i ciągle stanowi
jeden z najbardziej kontrowersyjnych syndromów psychopatologicznych. Niniejszy
artykuł zawiera klasyfikację problemu rozumienia psychopatii w ujęciu współczesnych
autorów. Zaprezentowano poglądy H. Cleckleya, H. Eysencka, R. D. Hare’a, jako
podstawowe modele teoretyczne wyjaśniające zaburzenia psychopatyczne. Stanowią
one próbę wielopłaszczyznowego podejścia do wyjaśniania problemów społecznych związanych
z tego typu zaburzeniami.